Γεννημένος σε μια παραδοσιακή ναυτιλιακή οικογένεια με τις ρίζες της στο Αιγαιοπελαγίτικο νησί της Κάσου, ο Νίκος Παππαδάκης ξεκίνησε την σταδιοδρομία του με την οικογενειακή εταιρία Α.G. Pappadakis & Co το 1961, και εξελίχθηκε σε επικεφαλής των ναυλώσεων και επιχειρήσεων. Με τα χρόνια τα χαρακτηριστικά του ομίλου έχουν συμπεριλάβει διεθνή φήμη για την εξυπηρέτηση, συνεχές ενδιαφέρον στην κατασκευή νεότευκτων πλοίων και ισχυρό προσανατολισμό στον ανθρώπινο παράγοντα. Ο ίδιος ο κύριος Παππαδάκης υπηρέτησε κατά περιόδους τη θάλασσα σαν μαθητευόμενος σε δεξαμενόπλοια και σε πλοία ξηρού φορτίου, ενώ παράλληλα ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του σαν κυβερνήτης αεροπλάνου και ελικοπτέρου. Το μεγάλο ενδιαφέρον του για τις αεροπορικές επιχειρήσεις υπήρχε πάντα παράλληλα με την αγάπη του για την ναυτιλία. Ήταν ένας από τους πρώτους δυτικούς πλοιοκτήτες που είδε την δυνατότητα της Κίνας σαν συνεργάτη στις επιχειρήσεις και κατασκευαστή πλοίων και έκτοτε έχει διατηρήσει στενή σχέση με την Κίνα. Έχει κρατήσει σημαντικούς ρόλους στην ναυτιλιακή βιομηχανία, σε οργανισμούς με βάση την Ελλάδα. Είναι πρώην πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος και ως το 2012 ήταν επί μακρόν, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών. Επίσης έχει διατελέσει πρόεδρος του U.S. Propeller Club International, του λιμένος Πειραιώς και αντιπρόεδρος του Κινεζικού Εμπορικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος. Στο πλαίσιο της εργασίας του με διεθνείς οργανισμούς, έχει διατελέσει πρόεδρος του Διεθνούς Ναυτιλιακού Συμβουλίου της Μάλτας, διευθυντής του Νηολογίου των Κέυμαν καθώς και σε επιτροπές κλειδιά σε πολλούς Νηογνώμονες. Εκλέγηκε πρόεδρος της Intercargo –της Διεθνούς Ένωσης Πλοιοκτητών Ξηρού Φορτίου- στην συνέλευση της 25ης επετείου της ένωσης. Σε αυτόν τον ρόλο από το 2005 έως το 2012 επέδειξε αμείωτο, σε βάθος ενδιαφέρον και αφοσίωση για την θάλασσα, τους ναυτικούς, την ασφάλεια και το περιβάλλον. Ο κύριος Παππαδάκης λέει «η ναυτιλία αποτελεί τον πλέον φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο μεταφορών και είναι κρίσιμο να υπηρετούμε τις ανάγκες του πλανήτη, κάτι που πολύ εύκολα παραβλέπεται. Σε μας τους Έλληνες αρέσει να λέμε «η θάλασσα αρρωσταίνει αλλά ποτέ δεν πεθαίνει». Αυτό συνοψίζει την αισιοδοξία μας πως άσχετα με τις προκλήσεις που θα βρεθούν στον δρόμο μας θα υπάρχει πάντα μέλλον για την ναυτιλία. Αλλά την ίδια στιγμή το πλουσιότερο κεφάλαιο κάθε χώρας είναι η νέα γενιά της και χωρίς την επόμενη γενιά δεν έχουμε μέλλον» λέει. «Πρέπει να προσελκύσουμε περισσότερους νέους ανθρώπους να προσχωρήσουν στην ναυτιλιακή βιομηχανία».
Γράψτε ένα σχόλιο ή απάντηση