Δημοσιεύτηκε από Alex | Κατηγορία:

Συνεχιστές μιας μακραίωνης παράδοσης οι Έλληνες της ναυτιλίας, ναυσίβιοι και αειναύτες, τολμηροί εραστές της θαλασσινής περιπέτειας είναι αυτοί που «ανέβηκαν στους ώμους των πατέρων τους για να δουν το μέλλον» όπως γράφει στην Ασκητική του ο Καζαντζάκης. Απόγονοι του αρχέγονου ταξιδευτή της όγδοης χιλιετίας συνέχισαν να τολμούν να διευρύνουν τους ορίζοντες, να μαζεύουν πλούτη και να στήνουν γέφυρες, διαπλέοντας τους ωκεανούς με τα καράβια τους και εμπνέοντας τους επιγενόμενους. Ο Έλληνας της παλαιολιθικής εποχής επιχειρεί τον διασκελισμό του Αιγαίου με τη σχεδία του. Στους αιώνες που ακολουθούν οργώνει το Αιγαίο με κουπιά, στη συνέχεια τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα με τη βοήθεια των ιστίων. Μετά ανοίγεται στους ωκεανούς χρησιμοποιώντας τον ατμό και σήμερα διασχίζει την υδρόγειο από την μια άκρη στην άλλη, με τη σιγουριά και την άνεση του αυτοματισμού και του δορυφορικού στίγματος. Διατρέχοντας το χρόνο και κατεβαίνοντας τους αιώνες, με μια ανεξάντλητη δύναμη που δε χώρεσε ποτέ στην ακαμψία της κοινής -της στεριανής- λογικής, ο Έλληνας της θάλασσας έφτασε να δημιουργήσει στις μέρες μας το περιλάλητο Ναυτιλιακό Θαύμα. Κι αυτό, χωρίς καμιά από τις προϋποθέσεις, που θέτει η θεωρία και αποδεικνύει η καθημερινή πράξη, χωρίς δηλ. εθνικά φορτία, ντόπια κεφάλαια και κατάλληλη υποδομή, σ’ ένα περιβάλλον σκληρά ανταγωνιστικό. Ανά τις δεκαετίες, οι Έλληνες της θάλασσας με επιτυχία κατόρθωναν και ξεπερνούσαν κάθε πρόκληση. Μεταξύ των πολλών σημερινών προκλήσεων είναι ο αναπτυσσόμενος ανταγωνισμός από άλλα ναυτιλιακά κέντρα, κυρίως της Ασίας, την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλεί να υπονομεύσει το φορολογικό στάτους κβο και την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών και κατ΄ επέκτασιν και των Ευρωπαϊκών στόλων, αφού οι Έλληνες κατέχουν το 50% του ευρωπαϊκού εμπορικού στόλου. Τα καλά νέα είναι ότι παρά τις αντιξοότητες οι Έλληνες πλοιοκτήτες εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν στο παγκόσμιο ναυτιλιακό γίγνεσθαι. Πώς τα καταφέρνουν; Ίσως τα λόγια του Ηλία Βενέζη, του σπουδαίου πεζογράφου της λογοτεχνικής γενιάς του μεσοπολέμου, για τους ανθρώπους του Αρχιπελάγους, να κρύβουν την απάντηση στο πως τα καταφέρνουν: «Έμαθαν -θα πει- να γυρεύουν πάντα, να’ χουν πάντα έναν σκοπό, να μην σταματούν ποτέ στη μέση του δρόμου, να τελειώνουν πάντα το έργο που καταπιάνονταν. Έμαθαν να είναι δυνατοί, ξέροντας πως η δύναμη γίνεται πολλές φορές ταυτόσημη με το πεπρωμένο, έμαθαν να είναι ξύπνοι και σβέλτοι. Και προπάντων, έμαθαν να δουλεύουν με την ασύλληπτη δύναμη, που έβαλε στο μέτωπο αυτού του λαού, βούλα πύρινη τη σφραγίδα της δωρεάς: Έμαθαν να δουλεύουν με φαντασία…» Έχουμε συνηθίσει στον τόπο αυτό να βλέπουμε τη ναυτιλία -όταν και όποτε τη βλέπουμε- μέσα από το πρίσμα της συναλλαγής, της τεχνολογίας αλλά και της ανθρώπινης περιπέτειας, αφού ταξιδεύει στο χώρο και το χρόνο ανάμεσα σε μύριους κινδύνους με σκληρή δουλειά και μεγάλη τόλμη. Η ναυτιλία, ωστόσο, πέρα από παραγωγική διαδικασία είναι ναυτοσύνη, δημιουργική φαντασία και ασκητικός αγώνας επιβίωσης από την αυγή της ιστορίας. Χωρίς να ξεχνάμε βέβαια και μια άλλη της πλευρά. Αυτή που συνδέεται με την πατρίδα. Όταν, κυρίως τους δύο τελευταίους αιώνες, ο παραγωγικός δυναμισμός της μετατρέπεται, από ευεργέτες και χορηγούς, είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον, σε γόνιμο πλούτο για τον Έλληνα και την Ελλάδα, σε ανθρωπιστική κοινωνική και πολιτιστική προσφορά σε τοπική και εθνική κλίμακα. Σε νοσοκομεία, σχολεία, εκκλησίες, ιδρύματα, γηροκομεία, μουσεία. Αλλά και υποτροφίες και θεσμούς βραβείων με διεθνή εμβέλεια. Και γενναίες χορηγίες προς την Πολιτεία σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών και εθνικών κρίσεων, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο έργο του «Εκ της Θαλάσσης τα κρείττω» ο συγγραφέας Στάθης Μπάτης. Ακόμη και σήμερα παρά τις δυσκολίες η ελληνική ναυτιλία εξακολουθεί να παρεμβαίνει δυναμικά σ’ αυτό που ονομάζουμε «κοινωνική ανταπόδοση και προσφορά». Και το πετυχαίνει μέσω χιλιάδων διαφορετικών πράξεων και δραστηριοτήτων, εκ των οποίων ελάχιστες γίνονται γνωστές στο ευρύ κοινό. Βέβαια ένα τεράστιο έργο παρέχεται τώρα από την ‘Συν-Ένωσις’, την εταιρεία Κοινωνικής Προσφοράς Ελληνικού Εφοπλισμού, που ιδρύθηκε από την Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, ως επίκεντρο της συλλογικής κοινωνικής ευθύνης της ναυτιλιακής κοινότητας. Το εμπόριο ταξίδευε πάντα και ο κόσμος πάντα συναλλάσσονταν. Σήμερα, που καμιά χώρα δεν είναι αυτάρκης και η αλληλεξάρτηση σε αγαθά είναι απόλυτη, τα πλοία των Ελλήνων σε διαρκή κίνηση, μεταφέρουν με ασφάλεια από το ένα άκρο της υδρογείου στο άλλο, προϊόντα που καλυτερεύουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι όπου κι αν ταξιδεύουν, αν κανείς επιχειρήσει να ξύσει την καρίνα ενός καραβιού από τα περίπου 5000 που βρίσκονται σε ελληνικά χέρια, θα αποκαλύψει τα χρωμοσώματα της αιγαιοπελαγίτικης καταγωγής τους. Οι Έλληνες ΑΕΙΝΑΥΤΕΣ κατορθώνουν παρά τις αντιξοότητες να κρατούν αδιάκοπτο το νήμα της ελληνικής ναυτοσύνης.