Δημοσιεύτηκε από admin | Κατηγορία:

Τέλος εποχής για το Θόδωρο Βενιάμη – o τελευταίος ίσως, εφοπλιστής-συνδικαλιστής, με την κυριολεξία του όρου. Ακάματος, ανυποχώρητος, επίμων, και μερικές φορές, βαρύς, απότομος, νευρικός ήταν ίσως το πιό κατάλληλο πρόσωπο, σε μια περίοδο εσωτερικών και εξωτερικών θεμάτων που «απειλούσαν» την ελληνική ναυτιλία και έχρηζαν αφοσίωσης και σκληρής δουλειάς για να επιλυθούν. Στο εξωτερικό ευτύχησε να έχει δίπλα του έναν εξαιρετικό συνεργάτη (και πρώην πρόεδρο της ΕΕΕ), τον Ι.Κ.Λύρα και στο εσωτερικό μια αγαστή συνεργασία με το Κράτος. Η σχέση του με τον Αλέξη Τσίπρα και οι δίαυλοι επικοινωνίας τους,  έκαναν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ένα ανέλπιστο σύμμαχο στην προώθηση των θεμάτων της ναυτιλίας, όταν πολλοί διατηρούσαν τις αμφιβολίες τους για τη στάση του νεο-εκλεγέντος «αριστερού» κόμματος. Έργο Βενιάμη αυτό, όπως και οι υψηλού επιπέδου επαφές με όλες τις κυβερνήσεις, που έτυχαν στη θητεία του. Νομίζω, το πιο εντυπωσιακό είναι η ικανότητά του Θ. Βενιάμη να συνομιλεί εύκολα με τα κατώτερα κλιμάκια της Δημόσιας Διοίκησης, κι έτσι να προετοιμάζει επιμελώς το έδαφος για την τελική αίσια έκβαση των υποθέσεων του ελληνικού εφοπλισμού. Με μιά φράση, είχε την ικανότητα να παρακολουθεί ένα θέμα και να το φέρνει σε πέρας, περνώντας το από πολλά επίπεδα και μάλιστα μέσα σ’ αυτό το χάος που λέγεται ελληνικό κράτος, ή, γιατί όχι και άκαμπτη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Κοντά στα 10 χρόνια μηνμόνια και 2 χρόνια πανδημίας ήταν η θητεία του. Κι αυτό ανεβάζει τον βαθμό δυσκολίας του έργου που έπρεπε να επιτελεσθεί. Πέτυχε πολλά, έβαλε σε καλό δρόμο περισσότερα, αφήνει μια Ένωση σε καλή κατάσταση. Δημιούργησε όμως κι ένα μεγάλο κενό. Αυτό στην ενημέρωση του Τύπου, απαξιώνοντας τους δημοσιογράφους και υποβαθμίζοντας το έργο και την προσφορά τους διαχρονικά. Επεξεργάσθηκε την ιδέα με τους άμεσους συνεργάτες του στο προεδρείο και έτσι έγινε πράξη το κοινωνικό πρόσωπο των εφοπλιστών που βγήκε προς τα έξω μέσω της «Συν-Ένωσις». Πίεσε, προσωπικά, για τη συγκέντρωση πόρων και η «Συν-Ένωσις» επιδόθηκε σε ένα πολλαπλό έργο, όχι μόνον κοινωνικό αλλά και υποστηρικτικό δομών του Κράτους. Οικονομική κρίση, φυσικές καταστροφές, πανδημία, ανάγκες σε μέσα του Λ.Σ., της Αστυνομίας, του ΕΚΑΒ, έφεραν τα μέλη της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών πιό κοντά στην ελληνική κοινωνία, και κάλυψαν σωστά και έμπρακτα αυτό που λέγεται «κοινωνική διάσταση» του επιχειρείν. Η διαδοχή Ο απελθών πρόεδρος  αναζήτησε επίμονα τον διάδοχό του. Αλλά, όπως λένε και οι Εγγλέζοι ήταν «the victim of his own success». Τα «βαριά»  και παραδοσιακά ονόματα δεν είχαν καμμιά επιθυμία για ενεργή ανάμειξη. Συνέστησαν (ατύπως) ένα πρυτανείο, που η πολύτιμη εμπειρία και γνώση ήταν το περισσότερο που μπορούσαν να βάλλουν στο τραπέζι των Διοηκητικών Συμβουλίων, ακόμη κι αν, σε κάποιες περιπτώσεις,  αυτό γινόταν μεσω των παιδιών τους, που είχαν πάρει θέση. Για πρώτη φορά η Ένωση, από το 1916 που δημιουργήθηκε, έχει στο τιμόνι μια γυναίκα. Σημάδι των καιρών; Μπορεί. Τι θα καταφέρει η Μελίνα Τραυλού; Θα δούμε. Ας ξεκινήσουμε ότι ήταν «the best available». Με παρουσία μιας 15ετίας στο Συμβούλιο της Ένωσης και μιας 6ετίας στο Προεδρείο, έχει τη γνώση των θεμάτων που τρέχουν, έχει διάθεση για δουλειά (η ίδια επιθυμούσε τη θέση του Προέδρου) και κυρίως συνοδεύεται από την έξωθεν καλή μαρτυρία. Είναι κυρία. Χαρακτηρίζεται έντιμη, είναι καθαρή και δεν τη βαστάει κανείς από πουθενά. Σημαντικά στοιχεία για τη λειτουργία του αξιώματος. Η διαδοχή της διαδοχής Η Ένωση όμως είναι πέρα από πρόσωπα, τα οποία σήμερα την υπηρετούν και αύριο αποσύρονται. Είναι ένας θεσμός που έχει ανάγκη τη συνέχεια. Αν έχει αρχίσει, τα τελευταία χρόνια, να γίνεται όλοένα και περισσότερο φανερή  η δυστοκία ανάδειξης ενεργών μελών στις υποθέσεις του ελληνικού εφοπλισμού, που βρίσκεται το μέλλον; Παρ’ όλο που στο τελευταίο Δ.Σ. εξελέγησαν αρκετοί νέοι (στην ηλικία) εφοπλιστές, δεν υπάρχουν πολλοί που θα ενδιαφέρονταν για τη «δουλειά».  Άρα; Αυτό Θα είναι ένα θέμα που η νέα Πρόεδρος θα πρέπει να βάλει στην ατζέντα της. Και οι θητείες; Θα παραμείνει το καθεστώς Βενιάμη; Θα επανέλθη η Ένωση στις δύο, κατ’ανώτατον όριο, θητείες; Μήπως ήταν κι αυτός ένα λόγος της έλλειψης ενδιαφέροντος από τους νεότερους; Δε μπορεί κανείς παρά να ευχηθεί στην κα Τραυλού τα καλύτερα. Φαίνεται πως υπάρχουν τα εχέγγυα. Ο χρόνος μάρτυρ πάντων.