Αναστάσιος Τζαμτζής

Η έρευνα της ναυτικής ιστορίας, είναι ιδιάζουσα εργασία με περιορισμένα, μέχρι πρότινος, αποτελέσματα.
(Σεπτέμβριος 2006)
Πλοίαρχος Ε.Ν., ιστορικός

«Η οικογένειά μου και εγώ δεν είχαμε σχέση με τη θάλασσα. Είναι εκείνο που λέει ο Ροΐδης «όταν δει κάποιος στρείδια στα Μετέωρα σημαίνει πώς κάποια πλημμύρα τα πήρε και τα πήγε εκεί πάνω, κανένας κατακλυσμός». Κάτι τέτοιο, είναι και η περίπτωση η δική μου. Κατακλυσμός με πήρε, όμως, για τη θάλασσα, διότι δεν υπήρχε τίποτε σχετικό με την ναυτιλία εκεί που ζούσα.

Θα έλεγα ότι είχα το μικρόβιο της έρευνας γύρω από την ιστορία και όταν πλέον ξεκίνησα στη θάλασσα, σκέφθηκα το πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία, πως ο άνθρωπος άρχισε να ταξιδεύει στη θάλασσα και έτσι άρχισα να ψάχνω να βρω, να κατατοπιστώ, γιατί πιστεύω ότι εάν αγαπάς, μία επιστήμη, τέχνη, ή, οτιδήποτε, αν ξέρεις και την ιστορία του, είναι το καλύτερο. Τότε διεπίστωσα ότι από ελληνικής πλευράς υπήρχε απόλυτο κενό. Εκτός από ορισμένες μελέτες οι περισσότερες ήταν στο γόνατο. Δεν υπήρχε κάτι το σοβαρό. Στράφηκα στις ξενόγλωσσες πηγές. Οι ξένοι, διεπίστωσα, ότι είχαν κάνει αρκετή δουλειά όχι για τη νεώτερη ναυτική ιστορία, αλλά για την αρχαία. Ιδίως, οι Άγγλοι, γιατί η ναυτική ιστορία είναι το πάθος τους. Αλλά και οι Γάλλοι δεν υστερούν, εκείνοι κυρίως ασχολούνται με τη Μεσαιωνική ιστορία και μετά, όχι τόσο πολύ, με την αρχαία. Εν πάση περιπτώσει άρχισα να μαζεύω βιβλία, ήρθα σε επαφή και με Εταιρίες Ναυτικής Ιστορίας, περιοδικά ξένα και σιγά – σιγά άρχισα να μπαίνω στο θέμα. Έτσι συνέχισα αυτή τη δουλειά και μετά ξεκίνησα να γράφω με βάση τις γνώσεις τις οποίες συγκέντρωσα».





Εκείνη την εποχή στη Μεσόγειο κυριαρχούν οι Αγγλογάλλοι, οι οποίοι έχουν πράκτορες στα διάφορα λιμάνια για την εξυπηρέτηση των αναγκών τους. Μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, Άγγλοι και Γάλλοι αλληλοεξουδετερώνονται , οι ναυτιλιακές τους δραστηριότητες σταματούν και δημιουργείται εμπορικό κενό το οποίο σπεύδουν να καλύψουν οι Έλληνες.





Όμως αυτό ήταν η αρχή. Οι παγκόσμιες ανακατατάξεις και πάλι δημιουργούν κενό το οποίο σπεύδουν να καλύψουν οι Έλληνες.





Το κενό που δημιουργήθηκε, όπως είπαμε, το αξιοποιούν τα ελληνικά καράβια σε ταξίδια από Νότια Ρωσία, Γένοβα, Αγγλία μεταφέροντας σιτηρά και στην επιστροφή κάρβουνο.

Και κάποτε φθάνουμε στο 1914, που ξεκινά ο μεγάλος πόλεμος. Η Τουρκία τάσσεται με τις κεντρικές δυνάμεις και μαζί με τη Γερμανία, κλείνουν τα Στενά, γιατί η Ρωσία ήταν με την Αντάντ, οπότε η ελληνική ναυτιλία χάνει τα προσοδοφόρα ταξίδια της και κατ’ ανάγκη, βγαίνει έξω και αρχίζει έτσι, να ανακαλύπτει τη Νότια Αμερική, ένα άλλο πεδίο δράσης λαμπρό, όπως αποδείχθηκε από τη μετέπειτα πορεία της ελληνικής ναυτιλίας.

Γράψτε ένα σχόλιο ή απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *